sobota, 10 listopada 2012

Takie tam.

Nigdy nie sądziłam, że będę go potrzebować. Chociaż ta rozsądna część mnie mówi, że poradzę sobie sama, od jakiegoś czasu odczuwam zwyczajny jego brak. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że nasze relacje nigdy nie były dobre. Poprawne, ale nie dobre. Nie czułam się przez niego kochana, jednak dopóki rodzice byli razem ten dystans nie był taki wyraźny. Później, po rozstaniu, czułam się głęboko dotknięta, zdradzona - wybrał inną kobietę, zostawił mamę. Głęboko go nienawidziłam, a wręcz wypierałam ze swojego życia - dla mnie mógł być martwy. Następnie, gdy emocje opadły był mi całkiem obojętny- był to był, nie było go to nie było.
Teraz dzieje się coś dziwnego. Czuję zazdrość, gdy kontaktuje się z siostrą, mówi, że jest jego oczkiem w głowie, że ją kocha...
A ja? Co ze mną?
Nie powinno mi zależeć na kontaktach z kimś, kto zniszczył część życia mojej mamie, mnie i siostrze, kto zawsze wyróżniał jedną córkę i nazwał mnie "suką". Nie powinnam chcieć znać człowieka, który nazywa się ojcem tylko dlatego, że dał swój materiał genetyczny, kilka razy "zaświecił" pieniążkami i powiedział, że my go już nie obchodzimy, bo ma nową rodzinę - nowe, zdrowe dziecko.
Wiem. A jednak jest mi zwyczajnie przykro, gdy pomimo tego, że jestem obok, słyszę, że to moja siostra jest jego oczkiem w głowie lub, że dla syna jest w stanie zrobić wszystko. Brak tu miejsca dla mnie.
Po prostu.
Widocznie nie zasługuję na jego miłość - a może to on nie zasługuje na moją?
Czy kocham go? Nie wiem.
I tak chyba już zostanie.
Porażki są składową sukcesu - tak mówią wszyscy ci, którzy interesują się rozwojem osobistym. Sama też tak twierdzę. Jednak tylko taki błąd, z którego wyciągnie się wniosek może przynieść korzyść.
Wczoraj odniosłam pewnego rodzaju porażkę. Miał to być pierwszy dzień trzydniowej głodówki, a w wyniku nienajlepszego nastroju związanego z wizytą u ojca w szpitalu po prostu zaczęłam jeść. Cały dzień był wyjątkowo przyjemny i wcale nie dokuczał mi głód - czułam się świetnie i nawet nie myślałam o jedzeniu. Niestety, po generalnym olaniu przez tego, który był dawcą spermy, tuż przed snem się obżarłam. To niedobrze, że odreagowałam w ten sposób - nie mogę znajdować ukojenia w jedzeniu czy innych przyjemościach. (To powinno wyjść ze mnie. Sama sobie mogę pomóc. "Używki" są tylko ucieczką). Stąd wniosek, że "podłamana psychicznie" mam większy apetyt. Skoro wiem, z czym mam walczyć, nie powinno być problemu z samym przebiegiem walki. A więc kolejny trzydniowy post musi być sukcesem, gdyż zamierzam unikać wtedy kontaktów z innymi ludźmi (oprócz domowników), lenić się tak, że zapragnę wziąć w rękę jakąś mądrą książkę i napełniać się pozytywną energią, co by uśmiech z twarzy mi nie schodził, bo przecież to nie jest kara albo jakieś katusze! To "zabieg" przynoszący wiele korzyści nie tylko zdrowiu w fizycznym wymiarze ale i uzdrawiający duszę - uczucie pełnego kontrolowania swoich pragnień, pełnienia władzy nad swoimi żądzami przynosi niesamowitą satysfakcję!
Świadomość, że ja tu rządzę napawa mnie radością, w całości odwzorowując mą dominującą naturę.
Z jednej strony silna jak skała a z drugiej krucha i delikatna jak ciasto francuskie. Wolę tę silną siebie, ale ciasta francuskiego całkowicie wykorzenić nie potrafię.
xoxo

2 komentarze:

  1. No cóż trochę znam Twój ból związany z ojcem.Faceci zazwyczaj bywają słabi i nie radzą sobie z niepełnosprawnością swoich dzieci.Albo odchodzą albo się od nich dystansują emocjonalnie.Oczywiście są i te dobre przykłady.Ale myslę,że nie liczne.
    Radzę Ci nie nienawidzić,bo będzie to niszczyć Ciebie.Twój ból rozumiem,gdy słyszysz,że kocha Twą siostrę a o Tobie nie zapomina.Jednak nie wolno myśleć Ci ,że nie zasugujesz na jego miłość.To Twój ojciec ma ułomność i jest ubogi nie umiejąc Ci swojej milości ofiarować.Wybacz mu i nie oglądaj się za siebie,choć to oczywiście bywa trudne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie nienawidzę go. Ten okres już mam dawno za sobą. :)
      Dzięki za komentarz.

      Usuń